Overleven op een Indonesische bruiloft en meer

Nadat we eergisterenavond hadden genoten van onze frietjes, groenten en kip hebben we ons beiden weer even teruggetrokken in onze eigen kamertjes. Met een kopje thee en oreo's erbij heb ik achter mijn bureautje foto's teruggekeken van de afgelopen dagen. Wat een mooie plaatjes hebben we nu al.. En de collectie wordt alleen nog maar aangevuld.
Het wasje is er deze avond niet meer van gekomen (en de berg wordt inmiddels alleen maar groter). Zie je nou wel dat je geen plannen moet maken, daar komt toch niets van terecht. Heb het altijd al geweten.
Om half 2 ben ik die nacht in bed gaan liggen, maar om 3u sliep ik nog niet.. Ik ben totaal uit mijn ritme (misschien onbewust toch nog het Nederlandse ritme). 's Middags ben ik moe en 's avonds kom ik pas laat in slaap.

De volgende dag stond om 11u de wekker. Ik kwam erachter dat Berrie nergens meer te bekennen was.. Dit kan twee dingen betekenen. De goede optie: De muggen waren op. De slechte optie: Ik was niet gezellig genoeg. Ik ga van het eerste uit want ik ben sindsdien niet meer gestoken. Ber, als je dit leest, ik ben trots op je jongen!
Beckert en ik hebben weer samen ontbeten en zijn voor het eerst naar de school toegelopen om vast kennis te maken met de directeur en onze beiden verwachtingen (wat betreft de stage) vast een beetje uit te spreken. De directeur lijkt me heel chill. Hij heeft verteld dat er maandag t/m zaterdag school is. Maandag t/m vrijdag zijn de echte lessen, van 7 tot 1 en op zaterdag is het meer een soort beoefening van hobby's van kinderen. Dit is dan van 7 tot 10, maar wij gaan er een stokje voor steken dat we op zaterdag ook stage moeten lopen.
We hebben afgesproken dat we deze week een kijkje gaan nemen in alle klassen (groep 3 t/m 8, de kleuterschool gaat hier apart) om te observeren. Van iedere jaargroep zijn er vier klassen, van minstens 30 kinderen. Supergrote school dus! Volgende week gaan we kijken hoe alles gaat lopen en maken we volgende afspraken.
Toen we terugkwamen hebben we aan Jan gevraagd wat we echt gezien moesten hebben in Manado. Na een dodelijke stilte zei hij dat de Chinese Tempel 'opzich' wel leuk was om te zien (Jan is sowieso niet zo'n spraakzame man). We besloten hier deze middag dan maar eens een kijkje te gaan nemen. Net toen we wilden gaan begon het superhard te regenen (dat gaat hier iets heftiger dan in Nederland). We wachtten op onze kamers tot het weer stopte met regenen. Ondertussen kwamen er vanuit de keuken heeerlijke aroma's mijn kamertje binnen (daar wordt halve dagen volop gekookt). Je zou er zo weer honger van krijgen.
Na een kwartiertje stopte de regenbui en pakten we onze spullen om richting de tempel te gaan. Jan had de weg uitgelegd, en inderdaad we waren er zo. Binnen een paar minuten vanaf onze kamers waanden we ons in een Chinese buurt. Overal hangen van die mooie, rode lampionnen (komt ook omdat het hier binnenkort Chinees Nieuwjaar is). In de tempel kregen we meteen wierook in onze handen geduwd en hebben we zelfs nog even gebeden (geen idee tot welke god, ik vroeg nog van welk geloof deze tempel nou eigenlijk was maar onze 'personal guide' knikte alleen maar ja). We hadden dus een persoonlijke gids, die ons maar al te graag rondleidde. Hierna was hij natuurlijk de baas van de buurt.
Eenmaal weer op de thuisbasis hebben we even een eitje gebakken (ik snap er niks van dat ik hier de hele dag maar kan blijven eten) en daarna hebben we ons mentaal en fysiek voorbereid op een Indonesische bruiloft. We waren hiervoor gisteren uitgenodigd door Jan. Ik vond dit vrij apart en vroeg of het niet raar was om naar een bruiloft van iemand te gaan die je helemaal niet kent. Hij zei dat dat hier normaal was. Goed, om 17u zouden Jes en ik met wat mensen die hier voor de school werken naar het gebeuren toe gaan. Dit werd uiteindelijk half 6 (hadden we kunnen weten).
Toen we de auto instapten kwamen we erachter dat Jan zelf niet eens meeging (Okeee, andere mensen uitnodigen voor een feest van iemand die je zelf niet kent en er uiteindelijk zelf ook niet eens naartoe gaan. Ik snap dat nog steeds niet, zullen wij Nederlanders wel te nuchter voor zijn). Na een hele dodemansrit door de jungle kwamen we op de top van een berg aan met onze auto. Het was inmiddels donker, wat het nog wat onaangenamer maakte. Toen dus de bruiloft zelf.
Okee..... Hoe ga ik dit beschrijven. Niemand kende het bruidspaar. Ik vroeg aan Lotje (een personeelslid van de school, die ons nu mee had genomen) wie nu eigenlijk de bruid en bruidegom waren, maar ze negeerde mijn vraag. Niemand gaf het bruidspaar een hand, niet om zich te voor te stellen, maar ook niet om te feliciteren. Tijdens het feest 's avonds lag de ene helft aan de zijkant half te slapen, terwijl de andere helft juist he-le-maal losging op de dansvloer. Daarna werden we geroepen voor het 'diner'. Toen we bij de eettafel aankwamen heb ik echt even gebeden dat ik deze avond zou overleven. Het eten stond open en bloot op tafel (in ongeveer 25 graden) onder een grote lamp, waardoor er een hele zwerm muggen en vliegen omheen hing. Overal liepen zwerfhonden en Jeske attendeerde mij er nog even op dat er voor onze voeten een skeletje op de grond lag. Toen werd er een speech gehouden en werd het buffet geopend; Joepie! Ik heb alleen droge witte rijst opgeschept, want Lotje had me onderweg hiernaartoe nog verteld dat honden- en rattenvlees toch echt wel een delicatesse waren in Manado. Toen ik lekker zat te snoepen van mijn droge, inmiddels koude rijst kwam Lotje met een bord vlees aangelopen en drong aan wat vlees op te scheppen. Ik vroeg wat voor vlees dit was maar weer werd mijn vraag genegeerd. Kon dus geen goed teken zijn.. De rijst heb ik op maar dat vlees heb ik mooi laten liggen (Jes heeft wel een stukje geproefd maar zei dat het niet te nassen was ook). Nadat we ons bord, met al het vlees er nog op, sneaky hadden weggezet zaten we die-hard te hopen dat de mensen waarmee we waren zouden zeggen dat we weer gingen. Maar helaas, we werden weer mee naar boven gevraagd om nog even mee te feesten (een stukje hoger op de berg was muziek en de geïmproviseerde dansvloer) . Snel gingen we hier met zijn 2en laatste rang zitten, maar we werden meteen naar voren geroepen omdat we blijkbaar per sé vooraan moesten zitten. Steeds kwamen er opdringerige mannen vragen of we mee wilde dansen, en vunzige opa'tje (voor de beeldvorming: opa'tje van Flodder) zaten ons te begluren. De muziek stond superhard waardoor Jeske haar oor op een gegeven moment zelfs dichtzat en meerdere mensen met hun handen hun oren dichthielden. Nadat er ook nog eens 5x hetzelfde nummer werd gedraaid, was ik ZIELSGELUKKIG dat Lotje om 9u het verlossende woord zei: 'Mau pulang?' (Zullen we naar huis gaan?). Het was nog een hele survivaltocht naar de auto toe, want we moesten naar beneden lopen op een superstijl paadje en omdat het zo geregend had deze middag was het 1 grote slijkbende en was het dus superglad. Zeker voor alle vrouwen met hakken in alle soorten en vormen (volgensmij is het hier sowieso een 'ongeschreven regel' dat je als vrouw hakken draagt, dat doet namelijk iedereen) was dit een leuke uitdaging.
Toen we weer thuis waren (nog nooit zo blij geweest om mijn kamertje weer te zien) hebben we even bijgedronken en bijgegeten en zijn we om half 11 gaan slapen.

Vanochtend stond de wekker om 6u. We werden namelijk om 7u verwacht op stage. Iets voor 7 hebben we ons herenigd met Nadia, die inmiddels ook is aangekomen in Manado. Samen zijn we naar de school toegelopen. Hier stonden alle kinderen al in de brandende zon op het schoolplein te luisteren naar wat een meneer omriep/schreeuwde door een microfoon. Een soort mis dus, wat ze hier iedere ochtend doen voordat de lessen beginnen. Dit duurde tot kwart voor 8 en toen zijn we even gaan kijken of de directeur er al was want we zouden eigenlijk om 7u bij zijn kantoor zijn. Meneer was er nog niet, dus hebben wij op een bankje voor zijn kantoor zitten wachten op hem. Ondertussen alweer aandacht in overvloed, dit keer van alleen maar lieve kindjes. Om 8u kwam de directeur aan en riep hij de twee leraressen Engels voor ons. Zij hebben ons een rondleiding gegeven door de hele school. Wij hebben ons in iedere klas even voorgesteld en we werden door iedereen heel leuk ontvangen. Er is een 'science lab' waar de kinderen scheikundeproefjes doen (had ik niet verwacht) en een heel groot computerlokaal waar alle kinderen achter een computer zaten (ook niet verwacht). Eerste indruk: Super! Heb er zin in om met deze kinderen aan de slag te gaan (wel warm in alle klassen → geen airco. Sommige kinderen zaten ook letterlijk met het zweet op hun voorhoofd). Gelukkig hoeven wij als leerkrachten geen uniform aan, want in een shirtje is het al bijna niet uit te houden!
Toen we weer beneden kwamen vroeg een van de Engelse leraressen mij of we het nog leuk vonden om de 'Kindergarten' te zien. (Zo noemen ze de kleuterschool hier, wat hier doorgaans los is van de basisschool omdat de leerplicht hier pas vanaf 6 jaar is. Kindergarten is dus ook niet verplicht voor kinderen). JAAAAAA, natuurlijk wil ik dat zien!!
Echt alleen maar schattige, ieniemienie kindertjes. Omdat dit deel apart is van de basisschool waren ze er niet vanuit gegaan dat wij hier les zouden gaan geven, maar ik heb ze toch wel even op het hart gedrukt dat ik hier heel graag mijn stage loop, of in ieder geval begin. Sommige droppies wil je echt mee naar huis nemen. Een paar kindjes kwamen ook heel schattig vragen: Wats jor neem? Best knap toch, dat ze al wat engels kunnen met 4 jaar?
Na de rondleiding zijn we nog even naar het kantoor van de directeur gelopen om te bespreken wat de verdere plannen nu waren voor vandaag en deze week. Die waren er eigenlijk niet. Hij vond het wel prima als wij nu naar huis toe gingen en maandag weer terugkwamen om daadwerkelijk in een klas te beginnen. Ook wij konden ons hier 'opzich' wel in vinden. Verder hebben we aangegeven dat we het fijn vinden om samen in 1 klas te beginnen, om even de boel af te tasten en natuurlijk ook dat wij de kleintjes wel heel leuk vinden. Dat is voor ons ook fijn met de taal, want we zitten ongeveer op het niveau van ukkies van 4-6 jaar hier haha. Wat we ook willen gaan proberen is om de maandag vrij te houden om te kunnen werken aan onze scriptie, en de zaterdag omdat we anders nooit een weekendje weg kunnen (ook is het sowieso niet gebruikelijk vanuit de PABO om 6 dagen stage te lopen).
Om half 10 stonden we weer buiten en zijn we naar onze kamers teruggelopen. Hier hebben we onze stageplannen nog eens even zitten evalueren en we zijn een beetje bang dat we ons hier gaan vervelen als we iedere dag om kwart over 1 alweer op onze kamers zitten te koekeloeren. Hoe vul je dan de rest van je dag? Verder is er helaas ook weinig te beleven in Manado zelf.
Om de verveling meteen maar tegen te gaan (een goed begin is het halve werk), en omdat we morgen en vrijdag toch niet naar stage hoeven te komen, hebben we besloten dat we er een paar daagjes tussenuit gaan naar een lekker bounty-eiland, Bunaken genaamd! Even zon, zee, strand.. want echt waar people; Ik heb hier nog geen strand gezien. We hebben net een cottage gereserveerd voor morgen t/m zondag. Hier gaan we dus even lekker snorkelen, bakken en misschien ook wel duiken. Even genieten voordat de stage maandag écht begint. LET'S GOOOOOO <3