Laatste loodjes in Manado

Jullie hebben al even niet van mij gehoord. Dat komt omdat het hier nu allemaal zo normaal wordt voor mij, en daardoor minder leuk om te beschrijven voor jullie. Over 2 weken ben ik al weg uit Manado, wat dus wil zeggen dat ik nu al in mijn 11e week zit hier (whaaat?!). Ik zal proberen een aantal highlights (en dit keer ook zeker een dieptepunt) van de afgelopen twee weken te beschrijven voor jullie.

Ik was gebleven bij dinsdag 2 april. Toen we toen 's ochtends aankwamen op stage, kwamen we erachter dat onze klas verhuisd was. Na een leerkracht gesproken te hebben wisten we dat alle klassen door elkaar gegooid waren (opnieuw ingedeeld op niveau na de toetsenweek), een ander vast lokaal hadden en ook een andere vaste leerkracht (dit betekende voor ons helaas niet veel goeds). Ook onze vaste lestijden waren veranderd, dus de les die we voor nu voorbereid hadden kon niet meer doorgaan. Super erg balen dat alles nu opeens veranderd was, want we hadden net onze draai gevonden in ons klasje en voor ons gevoel konden we nu dus weer opnieuw beginnen.
Om 11u hebben we nog wel gedanst met de groepen 4, en om 1u met de groepen 5. Gelukkig ging dit heel goed en waren de kinderen opnieuw heel enthousiast, wat onze dag weer goedmaakte!

Die donderdag hebben Nadia en ik het vliegticket naar Surabaya geboekt, wat het begin wordt van onze rondreis. Zondag 28 april om 11:30 precies gaat het avontuur van start! We kunnen niet meer wachten (de laatste loodjes hier op ons vaste stekkie worden saai als je denkt aan wat er komen gaat).

Vrijdag hebben we in de ochtend les gegeven aan ons klasje, daarna gedanst met de andere groepen 4 en om 1u weer met groep 5 (het oefenen met zoveel kinderen is nog een hele organisatie).
In het begin van deze week waren we uitgenodigd voor een bruiloft, door onze oude vaste leerkracht. Haar dochter ging namelijk vandaag trouwen. Om 19u gingen we hier naartoe, en dit was wel effe andere koek dan de vorige bruiloft in de jungle! Het was echt niet normaal chique en groots opgezet. Het was allemaal heel sprookjesachtig en vredevol, tot dat op een gegeven moment het buffet werd geopend en iedereen veranderde in moordlustige monsters die al een week niet meer gegeten hadden. Mensen renden letterlijk naar het buffet toe en duwden en beukten daar, totdat ze wat eten konden bemachtigen. Wij, als drie onwetende engeltjes, zagen hierdoor al het eten aan onze neus voorbij vliegen. Binnen 5min. Zaten alle Indo's tevreden met een flink bord weer aan tafel, waar wij achterbleven bij een kaalgevreten en geplunderd buffet. Waar eerst een mooi versierde tafel stond met lekker fruit en bowl, was nu een ravage over met omgevallen, lege bakken en fruitsap dat van de tafel droop. Op de vloerbedekking, in een straal van een meter om de tafel heen, lagen stukjes fruit die in het heetst van de strijd daar terecht waren gekomen. We konden onze ogen niet geloven. Iets later op de avond hebben we de bruid, bruidegom en onze leerkracht vriendelijk bedankt en zijn we gegaan.

Die zaterdagavond zijn we naar een barbeque-buffet gegaan in een chique hotel. En ik kan jullie vertellen; dit compenseerde het ''diner'' van gisterenavond wel. Hmmmmmmm (zelfs gebakken broodjes!).

Die dinsdagochtend hebben we vanaf kwart over 7 weer gymles gegeven aan onze kids. We hebben ons eigen klasje nu de hele dans aangeleerd, waarin zij natuurlijk de glansrijke hoofdrol hebben (omdat zij vanaf het begin dansen en de rest er later bij komt). Die avond lag ik om 10u uitgeteld in bed met het idee al lekker te gaan slapen, maar helaas was de sekte er weer. En geloof me, gehuil en gekrijs door een microfoon een paar meter van je kamer vandaan went niet.

En dan nu het absolute dieptepunt van de reis tot nu toe. Afgelopen zaterdag gingen we om 9u 's ochtends met de auto naar Tomohon toe (bergdorpje vlakbij). Hier gingen we de 'traditionele' markt bekijken. Man, man, man.. Wat een ellende. We zitten nu een paar dagen later maar ik moet er nog steeds vaak aan denken. Waar we op de markt namelijk meteen mee geconfronteerd werden, is dat de mensen hier hondenvlees eten en dat dat vers te koop is op de markt. Het is al gruwelijk om een gegrillde hond te zien liggen, maar het is nog 10x gruwelijker als je ziet dat iemand voor je neus een hondje uitzoekt (uit een klein kooitje waar zo'n 10 honden in zitten gedouwd) dat vervolgens -door een of andere zieke geest- doodgeknuppeld wordt voor zijn vlees. Echt, de mensen die dat werk deden leken wel robotten. Zo gevoelloos als ze daar, notabene met een peuk in d'r bek, op dieren in stonden te hakken en kleine hondjes doodknuppelden. En dan een afgrijselijke rotgrijns als ze de afgunst op je gezicht zien. En dan moet je je de stank nog eens voorstellen die er in zo'n ''vleesfabriek'' hangt. Ik wil er eigenlijk verder niet op in gaan want het was écht horror.
We zijn vrij snel weggegaan bij de markt en toen we verder reden door het dorpje, dat normaal en bloemendorp genoemd wordt en zo vredig zou moeten zijn, was alles voor mij grauw en horror. Alle huizen leken wel spookhuizen en de mensen waren gevoelloos voor mij. Alles zag er nu anders uit (kwam ook door het grauwe, koude weer). Gelukkig zijn we die dag ook nog gestopt bij Danau Linow, een meer dat van kleur verandert door alle zwavel die erin zit (is in de krater van een oude vulkaan). Dat was een stuk vrediger en een goed begin om onze gedachten weer te kunnen verzetten.

Gisteren was ik om 9u wakker, fris en fruitig om te beginnen aan een nieuwe scriptiedag, maar.. (1 mijn onderzoeksbegeleidster had sinds woensdag nog steeds geen feedback gegeven op mijn stuk en (2 Jan was zo vriendelijk geweest niet door te geven dat de sekte vandaag tot 12 tot minstens 19 feest zou hebben. Hierdoor werd het nogal lastig iets nuttigs te doen, want als zij er zijn kun je écht helemaal niets doen (niet eens normaal nadenken door die herrie). Om 4u zijn Jeske ik dus maar weer op de vlucht geslagen naar de mall en van ellende zijn we maar gaan shoppen (jaja, een mens heeft het zwaar hier). We hebben ook ieder een klein koffertje gevonden voor de rondreis, met precies de goede afmetingen zodat die naderhand mee mag als handbagage. Ik zeg; Good job!

Vandaag stonden we iets voor 13u keurig netjes op school om met groep 6 te gaan oefenen voor de dans. Maar toen we aankwamen op school vonden we het al angstaanjagend rustig, dus zeiden we al al lachend: 'Haha, dadelijk zijn ze vrij vandaag!'. We vroegen aan een verloren leerkracht die we tegenkwamen op de gang of er vandaag wel les was, waarop ze vertelde dat het vakantie was. Ochja joh, waarom niet? Fijn ook dat de directeur dat ons van tevoren even verteld heeft, toen we bij hem langs gingen om het rooster voor de oefenmomenten van de dans goed te laten keuren. Goed, nu hebben we dus onverwachts weer 3 dagen langer weekend. Maar daarmee vervallen wel weer 4 oefenmomenten en een aantal andere lessen.. Niet heel handig dus!
Net zijn we nog even bij elkaar gaan zitten om de rondreis (NOG 2 WEKENNNNNN) vast een klein beetje uit te stippelen, zodat we vanavond vliegtickets kunnen boeken die we nodig hebben tijdens de reis. Dan zijn de voorlopige grote uitgaven ook weer gedaan ;)

Verdere kernwoorden van de afgelopen twee weken, maar die simpelweg te saai waren om te beschrijven: scriptie, CE-dossier en bios. Ik hoor jullie nu denken: 'Huh? Bios? Saai?'
Ja.. Daar zijn we namelijk iedere week minstens 1x te vinden en zelfs dat begint saai te worden.. Tijd voor nieuw avontuur dus!

Adios amigo's x