Toerist VS Echte Indo

Vrijdag werd ik al vroeg wakker omdat ik eerst om 6u van een aantal mensen felicitaties kreeg, en toen om 7u weer (om 7u 's ochtends was het in Nederland 00:00u 's nachts). Hierna ben ik nog wel even in slaap gevallen. Toen ik daarna weer wakker werd en mijn kamer uitliep stond er een grote bos bloemen op een kruk voor mijn deur met daarin een kaartje: Happy Birthday Laura! Ik voelde me al meteen helemaal jarig. Nu alleen nog achterhalen van wie deze mooie bloemen afkwamen. Toen ik weer terug was op mijn kamer, klopten de liefste reisgenootjes aan. Ze kwamen zingend binnen met drie cakejes met échte kaarsjes erin, ballonnen, slingers en feesthoedjes. Het feest kon beginnen! Toen hebben we de cakejes (oreo-cheesecake-cakejes, gruwelijk lekker) opgegeten als ontbijt en snel daarna stond het personeel van de keuken hier alweer met een dikke taart voor de deur. En toen kwam vrijwel iedereen uit het huis feliciteren, superlief! Na het ontbijt zijn Naad en ik even naar een mall geweest om boodschappen in te slaan voor het weekendje weg. Ondertussen had Naad trouwens achterhaald dat de bos bloemen van frater Jan was, en waren we er ook achter hoe het hele huis toch wist dat ik jarig was. We hadden namelijk een hele tijd geleden onze paspoort kopieën al gemaild naar frater Jan, zodat hij een uitnodigingsbrief kon schrijven voor ons visum. En toen had hij meteen in zijn achterhoofd gehouden dat ik vandaag jarig was. Heel leuk.
Na de nodige alcoholische versnaperingen en wat voedsel te hebben ingeslagen bij de supermarkt gingen Naad en ik weer terug naar huis. We hebben toen onze tassen ingepakt en zijn gegaan. Nouja, eerst nog een zoektocht naar een taxi.. Want die staan er natuurlijk altijd een hele rij klaar bij ons in de straat, behalve als je er een moet hebben. Na daar even gestaan te hebben kwam er dan toch een taxi aan, en die heeft ons naar de haven van Bitung gebracht. Het was nogal een heftige rit. We denken dat de chauffeur een voet met spastische trekjes had, want hij gaf steeds plankgas waarna hij weer remde, plankgas en weer remde. Daarna begon hij ook nog als een gek iedereen in te halen, want het motto is hier: als je kán inhalen, moet je het doen (en eigenlijk nog liever als het niet kan). Even leek het net Mario Kart in real life. We waren dus blij dat we na anderhalf uur veilig aankwamen in de haven. Toen we daar uit de taxi stapten kwam er meteen een jongen op ons af die ons hielp de verdere weg te vinden. We moesten naar een ander gedeelte van de haven, want daar lagen kleine bootjes die ons weg konden brengen naar de overkant. De jongen bracht ons hier naartoe met zijn auto en riep zijn oom erbij, die een bootje had en die ons wel weg wilde brengen.
Toen we aankwamen op het verblijf, viel het op het eerste gezicht even tegen. Er was geen elektriciteit, er kwam geen water uit de douche, er was niks te drinken behalve bier en water (wat dus betekende geen frisdrank om te mixen en dus niet drinken vanavond) en er was ook geen strandje waar je lekker kon liggen terwijl dat wel op de website stond. We kregen twee huisjes want 1 huisje was te klein voor 3 personen. Daarna hebben we even wat gegeten en toen zijn we toch maar even gaan genieten van de zee (zeewater was heerlijk koel). Daarna hebben Naad en ik een mini-jungletocht gehouden, op onze slippers. Ons verblijf lag namelijk pal aan zee, en was verder helemaal omringd door jungle. Maar een kerel van het verblijf vertelde ons dat er een improvisatorisch paadje naar een weg een heel stuk hogerop de berg was aangelegd. Dit paadje was echt supersmal en heel steil omhoog, het was dus een daverend succes op onze slippertjes waarmee we ook totaal geen grip hadden. Ik ben onderweg dan ook nog 2x op mijn smoel gegaan (ik wilde jouw specialiteit toch nog even eer aan doen Stef). Uiteindelijk kwamen we boven op de berg aan bij een weg. Hier was een supermooi uitzicht: alléén maar dichtbegroeide jungle om ons heen. Daarna zijn we weer terug gesurvivald en zijn we weer even de zee in gedoken. Toen we de zee weer uitkwamen deed de elektriciteit het gelukkig weer, en ook kwam er een straaltje water uit de douche waardoor we ons wel enigszins konden afspoelen. Ook werd er door personeel ondertussen cola gehaald in een dorpje verderop. Na even op bed gechilld te hebben met een muziekje, werden we geroepen door de chefkok a.k.a. 'plaskaart' (dit was dezelfde man als die met ons gekingsd had op Bunaken, die toen op een gegeven moment de plaskaart trok en dat helemaal geweldig vond) voor het avondeten. Tijdens het eten leerden we een vrouw (ook de enige andere gast) kennen die al 5,5 jaar van huis was om te reizen voor haar werk. Echt mooi om ieders verhaal te horen en te zien wat iedereen op iedere plek brengt. 's Avonds hebben we 1 drankje gedaan, waarbij ik nog een superlief kaartje kreeg van Jes en Naad, ter ere van mijn verjaardag. We hadden verder alle drie al sinds de middag hoofdpijn, waardoor het ons niet verstandig leek een hele fles soldaat te maken en we besloten dan maar morgen verder te gaan. Na dat ene drankje zijn we dus verstandig naar bed toe gegaan.

De volgende ochtend werd ik al op tijd wakker; JA! Ik ben er echt. Meteen maar even buiten in het zonnetje gaan zitten met een muziekje op en de zee als uitzicht. Daarna hebben we weer even gezwommen en toen was het alweer lunchtijd. Na de lunch stonden er boven op de berg twee scooters klaar om het eiland te gaan verkennen. Iemand van het verblijf zou met ons meegaan, als guide. Toen we boven aankwamen, bleek er nog een kerel mee te gaan die achteraan bleef rijden om ons in de gaten te houden. En geloof me; dat was zeker fijn in deze omgeving (heuvels zo steil dat je hoopt dat je scootertje het haalt). Het eiland was echt SUPERmooi en we hebben lekker uit kunnen waaien. Toen we weer terugkwamen bij ons verblijf werd er midden op onze weg nog even een straatrace georganiseerd door een aantal jongens. En dat was echt leip, want op Lembeh is het een en al heuvel en bocht waardoor je totaal niets aan ziet komen. Daarna weer het helse paadje naar beneden toe afgelegd, gezwommen en in het huisje gechilld. Toen werden we alweer geroepen voor het avondeten. Daarna kwamen de stokken kaarten tevoorschijn, en toen werden we al heel snel omringd door een aantal mannen van het personeel. Ze hadden namelijk al van hun collega's op Bunaken (resort van dezelfde eigenaar) gehoord dat wij een erg leuk spel kenden (kingsen, dat we de vorige keer met het personeel op Bunaken hadden gedaan). Ze dachten dus dat dit het beruchte spel was en waren wel benieuwd. Ze vroegen of we het briefje met de spelregels bij ons hadden en aangezien ze zo benieuwd waren hebben we ook met deze mannen maar even een drankspelletje gedaan. Dit keer hebben we ge-ezeld, en toen ze het eenmaal door hadden werd de een nog fanatieker dan de ander. Superleuk. Na een aantal rondes zijn we, na een topdag, gaan slapen.

Zondagochtend hadden we redelijk op tijd een ontbijtje, aan zee ^^. Deze middag zouden we namelijk alweer rond 1u vertrekken. Na het ontbijt hebben we voor de laatste keer genoten van de zon op Lembeh en daarna hebben we onze spullen ingepakt en geluncht. Na de lunch nog even op bed gechilld, spullen ingepakt en toen was het al tijd om afscheid te nemen. Met een boot van het verblijf werden we afgezet in de haven, waar al een chauffeur met auto klaar stond om ons verder te brengen naar Manado. Hier kwamen we rond half 4 weer aan. 's Avonds zijn we uit eten gegaan en eenmaal weer thuis heb ik geprobeerd op tijd te gaan slapen (niet helemaal gelukt).

Maandag ochtend heb ik ontbeten met Jes en mijn tas uitgepakt van het weekendje weg. 's Middags mijn POP (Persoonlijk Ontwikkelings Plan) met 2 leerdoelen uitgewerkt. Dat was moeilijker dan ik dacht, om op te stellen voor de stage van hier. Je bent namelijk vooral nog bezig met het land, de mensen en de gewoonten te leren kennen en niet om jezelf als leerkracht te ontwikkelen. Daarom hebben we bedacht dat we misschien maar juist inzichten moeten halen (voor onszelf als leerkracht) uit de dingen die we ontdekken aan het land zelf. Verder geen boeiende dingen meer deze middag. 's Avonds zijn we lekker makkelijk hier tegenover bij het Noodle House gaan eten. En wat troffen we daar aan, een dikke menukaart maar helaas; de noodles waren op dus er bleef vrij weinig over. Dan maar nasi goreng.. Tijdens het eten kwamen we er ook nog eens achter dat de reis voor morgen van Gorontalo naar Togean nog 13uur met de boot was. Hier hadden we ons dus even in vergist, wij dachten 'aah we zoeken in de haven wel ergens een bootje, zoals we dat tot nu toe altijd gedaan hebben'. Doordat de reis nu opeens zo lang was, en niets op elkaar bleek aan te sluiten bleven er nog maar 3 dagen over op het eiland, waarvoor we dan minimaal 20uur heen en minimaal 20uur terug moesten reizen. Na hier even over nagedacht te hebben, hebben we besloten dat we dit de moeite niet waard vinden. Ook konden we nergens de precieze, 'officiële' reistijden van de bus naar Gorontalo en van de ferry naar Togean vinden. Daardoor wisten we nog niet eens zeker dat áls we zouden gaan, we de boot ook echt zouden halen. En dan zit je voor een paar dagen vast in Gorontalo, want de boot gaat maar 2x per week.. Als echte Indo's hebben we de plannen dus helemaal omgegooid. Eenmaal weer thuis hadden we namelijk op internet gezien dat er op 2u rijden van Manado een National Park zit, waar je allerlei wilde dieren kunt spotten, waar een hoop avontuurlijke activiteiten te doen zijn én waar een strand in de buurt is. De ideale mix van avontuur in de jungle en luieren aan zee dus! Na alle plannen voor dit nieuwe avontuur te hebben uitgestippeld hebben we alle drie onze kamertjes weer opgezocht en zijn we gaan slapen.

Gisteren heb ik aan mijn scriptie gezeten. Ook heb ik nieuwe filmpjes op youtube gezet en nieuwe foto's op mijn online album voor mijn klasje in Nederland. Rond een uurtje of 5 zijn we naar de mall gegaan, om nog wat te shoppen voor de komende dagen. Daarna hebben we meteen in de mall gegeten. 's Avonds heb ik dit verslag zitten typen. Vrij snel daarna ben ik langzaamaan afgetaaid richting mijn bedje.

Vandaag gaan we 's ochtends nog even een voedselvoorraadje inslaan voor in de bush-bush en rond een uur of 1 pakken we de taxi naar ons verblijf vlakbij het National Park. Daar vertoeven we t/m zaterdag ergens in de middag. Tegen die tijd horen jullie weer van mij wat we dit keer allemaal beleefd hebben!

Liefs,
mij