Stage, visum en een verrassing uit Belanda

Afgelopen maandag liep om kwart voor 7 de wekker af. Half 8 waren we op stage en hebben we een lesje gezien van een leerkracht die we nog niet gezien hadden (ze hebben hier op school 'vak'leerkrachten). Na de pauze hebben we zelf les gegeven, Engels. Nouja.. dat was de bedoeling, maar na ons intro-spelletje werd er omgeroepen dat onze klas naar beneden moest komen om foto's te maken voor de administratie. Ieder kind werd op een krukje gezet, waarna door een leerkracht de haartjes netjes gekamd werden, het blousje perfect aangedaan werd en het stropdasje recht werd gehangen. Daarna werd met de hightech blackberry van een andere leerkacht de foto gemaakt. Ondertussen hebben wij de directeur gesproken over ons dans-project. Hij was meteen enthousiast en stelde ook voor om er een soort voorstelling voor ouders van te maken. We gaan de dans nu dus 2x uitvoeren, 1x om hem op te nemen op film en 1x voor de ouders. Na stage zijn we naar de immigratie geweest voor het verlengen van ons visum, dat liep namelijk donderdag af. Ik schrok toen we binnenkwamen want het was superdruk en er werden nummertjes getrokken, maar gelukkig mochten wij meteen meelopen naar een andere balie. Even bouwde de vrouw achter de balie de spanning op want ze begon ons allerlei vragen te stellen en we moesten verklaringen afleggen waarom we hier waren, waarom we langer wilden blijven, waar we verbleven, of dat familie was etc. We kregen een map mee naar huis met daarin formulieren die ingevuld moesten worden en nog een hele lijst met welke papieren we morgen mee moesten brengen voor de aanvraag. Na de immigratie zijn we even gaan lunchen en daarna heb ik thuis, voor zover als ik dat zelf kon, al wat papieren ingevuld. Daarna aan school gewerkt en om 8u zijn Jes en ik thuis een eitje gaan bakken. We hadden geen zin om weer op pad te gaan voor voedsel. Na het eten heel even op bed met een muziekje op, maar daarna alweer snel achter de laptop zodat ik mijn onderzoeks-begeleidster weer wat op kon sturen voor feedback. Daarna met vierkante ogen naar bed.

De volgende ochtend waren we om half 10 op school. Om 10u zou onze tekenles beginnen, maar de rekenles liep uit waardoor we om half 11 begonnen met ons lesje. De kinderen hebben een portret van elkaar getekend, die we als ze af zijn gaan ophangen in ons klaslokaal. Na de les hebben we foto's van de kinderen gemaakt, zodat we daar een document van kunnen maken en de namen kunnen leren. Want dat valt nog niet mee hier. Eenmaal weer thuis hebben we met Jan en wat andere medewerkers alle papieren voor ons visum bij elkaar geschraapt, waarna we weer terug zijn gegaan naar de immigratie. De aanvraag verliep heel soepel. We werden geholpen door een aardige vrouw die wat makkelijker was dan die van gisteren en Stef, een medewerker van de school die met ons mee was, kende haar dus dat werkte ook wel in ons voordeel. De mappen werden ingeleverd en er werd ons gevraagd vrijdag 09:00u terug te komen om het visum op te halen. Weer thuis heb ik even aan school gewerkt en rond half 6 zijn we gaan eten. Na het eten hebben we weer een filmpje gepakt. Erg bijzondere film, over dode zombie's die weer tot leven kwamen, aliens etc. De Indo's zelf vonden het wél een succes want het was voor de eerste keer anderhalf uur lang stil in de zaal. Half 10 waren we weer thuis en ben ik vrij snel gaan slapen.

Woensdag zaten we om 10u in de zetels bij de directeur op het kantoor. We hebben hem het affiche laten zien die we gemaakt hadden voor de dans. Zag er prima uit, behalve wat grammaticafoutjes, dus die mochten we uitprinten en uitdelen op school. Toen hebben Jeske en ik thuis de gymles voor morgen voorbereid, en rond een uur of 12 zijn we op pad gegaan om nog wat gym-spulletjes in te kopen en te lunchen. Op de terugweg hadden we toch wel de meest ruige angkot sinds we hier zijn. 50 Cent – In da club pompte door de subwoofers, achterin stond een stellage met een aantal wijnglazen en een paar flessen drank en in het midden hing een groot LCD-scherm voor de liefhebbers (Roos, dit was voor jou ook een ultiem geluksmomentje geweest). 3U waren we weer thuis en ben ik even op bed gaan liggen. Daarna hebben we foto's uitgewisseld en ik heb mijn mail even bijgewerkt. Toen zijn we zelf een Hollands maaltje gaan koken (boontjes, aardappeltjes, schnitzeltjes). Na het eten was er een hoge pief (officier van militairen) op bezoek in huis. Jan vroeg ons er bij te komen zitten. Want laatst, dat had ik nog niet verteld, had Nadia een stalker aan haar broek hangen. Ze was namelijk met een ojek (scootertaxi) ergens naartoe geweest en die man daarvan had haar nummer omdat ze hem een keer gebeld had of hij haar op kon halen. Sinds ze 1x mee was gereden kreeg ze toen allerlei smsjes van hem met daarin zijn dagbesteding, levensloop en ook een smsje over aanslagen en dat er bommen waren gevonden vlak achter ons verblijf. Jan was daarvan op de hoogte en had dit nu verteld tegen Joris, die hoge pief. Joris heeft veel militairen onder zich die 's avonds als bijbaantje ojek rijden en vroeg zich nu dus af of Nadia de naam van de stalker wist. Zo ja, zou hij hem wel even aanpakken. Na het teruglezen van een aantal sms'jes waren we erachter dat de waus inderdaad overdag bij de militairen werkte. Joris herkende zijn naam alleen niet meteen, dus ik ben benieuwd hoe het is afgelopen. We hebben in ieder geval niets meer vernomen van de stalker. Ook vroeg Joris ons hoe het stond met ons visum, want als dat allemaal niet wilde vlotten, moesten we hem maar even bellen. Hij heeft namelijk nogal status en connecties en zou het dan wel even regelen voor ons. Ideaal! Daarna hebben we nog even met Jan gekletst. Naad vertelde hem dat ze had gehoord van een oud-leerling dat het spookte in het fraterhuis. Jan begon te lachen en zei dat het ín het fraterhuis niet spookte, maar dat er rondom het verblijf wel vreemde dingen waren gebeurd. Wij vroegen natuurlijk door waarna hij vertelde dat er vroeger op de plek van ons verblijf nu een ziekenhuis was en dat er ook mensen begraven zijn op de plaats waar nu ons verblijf staat. Toen het gebouw gebouwd werd is er een kist diep in de grond geraakt, waardoor ze dat weten. Ook vertelde hij dat hij lang geleden iemand hoorde huilen, terwijl er niemand was. Lekker luguber dus.
Daarna hebben we onze dans nog even geoefend, want die zouden we morgen met de gymles gaan introduceren aan onze klas. Toen ben ik naar bed gegaan, maar om half 3 sliep ik helaas nog niet doordat ik opeens niet meer moe was.

Donderdag ging om half 7 de wekker weer, was dus erg fijn na zo'n nacht, en om kwart over 7 waren we op school. Onze klas stond bij aankomst al te springen op de gang maar wij vonden het eerst tijd voor wat theorie in de klas. We hebben uitgelegd wat een veld is, dat de groep zometeen in 3en werd verdeeld en dat iedere groep bij 1 van ons op 1 veld kwam. Daarna hebben we verteld over de dans en toen zijn we naar beneden gegaan en kon het feest beginnen! Eerst even rekken en strekken, toen de groep onderverdeeld in drie groepen (wat ook nog heel moeilijk was voor ze) en toen begonnen met de 3-hoekenles. Ik deed tikkertje in mijn hoek, en WOO ze snapten het!! Ze waren wel helemaal kapot, maar deden supergoed mee voor een conditie van 0 in 30 graden. Al blijft het begrip 'veld' lastig (ze rennen het hele schoolplein over). Na 10min wisselden we steeds door. Nadia deed fopbal en Jeske een wedstrijdje met overgooien. Dat verliep ook beter dan verwacht. Jeej! Progressie! Na de 3 hoeken gehad te hebben, hebben we even een pauze ingelast en de kinderen vrij laten spelen. Daarna hebben we de dans geintroduceerd. De kinderen deden meteen goed mee en pakten het verbazingwekkend snel op. Na een paar keer oefenen was het al 9u en hebben we de kinderen teruggebracht naar de klas. Al met al een supergeslaagde gymles, die de kinderen zelf ook heel tof vonden! Zij hadden toen pauze en wij zijn naar huis gegaan om de affiches en de inschrijflijsten uit te printen en uit te gaan delen op school. We zijn alle groepen 4 t/m 7 langsgegaan om het idee uit te leggen en de papieren uit te delen. De kinderen waren allemaal héél enthousiast. Ook de jongens, wat ik zelf niet verwacht had, stonden te springen. Toen de klassen hoorden dat er maar 10 kinderen per klas mee kunnen doen (anders is het niet te organiseren voor ons) was dat dan ook een grote teleurstelling. Wij balen hier zelf ook goed van, maar we zitten nu al aan bijna 200 kinderen. Eenmaal weer thuis even wassen, douchen, lunchen en research doen naar Makassar want dat gaan we volgende week bezoeken. En toeeeen kwam Naadje binnen met een envelopje met mijn naam en adres erop. Ik zag dat het uit Indonesie kwam, herkende geen handschrift en vroeg me dus af wat het kon zijn. Maar in het envelopje zat een briefje van het postkantoor met daarop een code. Jan vertelde mij daarna dat ik met dat briefje iets op moest halen op het postkantoor. Ik ben natuurlijk meteen op pad gegaan, en het was nog een hele ervaring. Toen ik er was ben ik maar ergens in een rij aangesloten, want ik wist totaal niet waar ik moest zijn. Ik was al snel aan de beurt en gaf de vrouw achter de balie mijn briefje. Nadat alle andere medewerkers het briefje ook bekeken hadden waren we nog geen stap verder want schijnbaar wist niemand waar ik moest zijn. De vrouw stelde daarom voor dat ik maar even achter de balie moest komen en mee het magazijn in moest om zelf even mee te kijken in het magazijn. Eenmaal achter de balie moest ik met haar meelopen. 200 medewerkers, 82940 pakketjes en 21567853092851 brieven verder kwamen we dan in het hokje waar ik moest zijn. De vrouw liep weg waardoor ik achter bleef met 3 Pieter Post-en die eerst nog even hun achterstallige werk (pakketjes dicht tapen) gingen opknappen. Ondertussen kreeg ik allerlei vragen of ik getrouwd was, wat ik van hun vond etc. Daarna ging er 1 voor mij op zoek. Een grote kast ging open die tot de nok toe volgestouwd zat met heel veel pakketjes. En opeens kwam daar een mooie glinsterende doos tevoorschijn met mijn naam en adres erop, en afzender: Anne Denissen. Ik gaf aan dat het klopte en liep de hele weg terug door het magazijn en naar huis. Iedereen keek me nu natuurlijk nog meer aan met zo'n grote opvallende doos. Maaaar eenmaal thuis bleek dat het driedubbel waard! Hollands voedsel!! Jullie kunnen je in Nederland niet voorstellen hoe lekker het is om iets na bijna 2 maanden weer te proeven. (Al is het meer het idee dat je iets hier niet kunt kopen dan dat je het écht mist). De eerste hap van de stroopwafel.. Het was als.. Nouja, het was GOED lekker!! Ook de dreumeskoeken bezorgde me meteen een glimlach op mijn gezicht.
Verder waren we deze middag uitgenodigd door tante Ernie van Nadia om haar verjaardag 's avonds mee te gaan vieren tijdens een familie-etentje. Om 5u zaten we dus klaar om opgehaald door te worden door Nadia's neef, maar om kwart voor 6 was er nog niemand en na een paar telefoontjes hebben we zelf maar een taxi gepakt. Eenmaal in het restaurant hebben we de verjaardag gevierd onder het genot van meerdere liedjes (ook familieleden doken het podium op) en lekker eten. Gedurende de avond schoven er steeds nog wat familieleden aan. Om 10u zijn we weer naar huis gegaan en ben ik meteen gaan slapen.

Gisteren hebben we snel ontbeten en stonden we om 9u weer bij de immigratie binnen. Om half 12 waren we na lang wachten 1 pasfoto en 1 stempel verder MAAR WEL DE STEMPEL DAT WE NOG 30 DAGEN LANGER MOGEN BLIJVEN, dus dat is fijn. Om 12u zijn we de inschrijflijsten van de dans gaan ophalen op school en daarna ben ik gaan lunchen met Naad. Btw: ook een mooi detail over het eten in restaurants hier. Iédereen is online tijdens het eten in een restaurant. De mensen wisselen geen woord, behalve dan met hun gesprekspartner aan de andere kant van de lijn. Het komt serieus nooit voor dat er aan een tafel met Indonesische gasten niemand een telefoon, tablet of laptop op tafel heeft (en meestal dus allemaal). Ook apart is dat mensen met bijv. een groep van 6 mensen komen en dat ze dan aan een lange tafel gaan zitten, met 5en aan 1 kant en 1 persoon alleen aan de andere kant. De Indo's zelf gaan dus niet bepaald voor de gezelligheid. Na de lunch heb ik een middagje geluierd en om half 6 zijn we naar een reisbureautje te gaan om Makassar te boeken. De tickets zijn binnen. Woensdagochtend vliegen we heen en maandagochtend vliegen we terug. We gaan een enorme waterval bekijken die bekend staat omdat daar heel veel verschillende soorten vlinders te zien zijn, en natuurlijk heul veul cultuur snuiven.
Nadat dit geregeld was even gegeten en naar huis toe. Thuis hebben we op bed een filmpje gekeken. Daarna onze eigen kamertjes opgezocht en gaan slapen.

En dit weekend is het scriptie- (en andere saaie to-do-dingen) weekend. Geen spannend weekend dus.. Maar we moeten door!

Goodbye vrinden & vrindinnen
X